ﺳﺎﻣﻴﺎﺭ...ﺑﺰﺭﮒ ﻣﺮﺩ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ

اینم از سیسمونی آقا سامیار... دست مامان بزرگ و بابا بزرگش درد نکنه..خیلی زحمت کشیدند... دست بابایی هم درد نکنه که انقدر خوشگل وسایلتو ﭼﻴﺪﻩ و در خرید تک تکشون مامانی رو همراهی کرد. پسرکم...امیدوارم به خوشی و سلامتی ازشون استفاده کنی                                            )                         ...

...

ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻢ ﭼﻄﻮﺭ ﺍﺣﺴﺎﺳﻢ ﺭﻭ ﺑﻨﻮﻳﺴﻢ..ﺧﻴﻠﯽ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﻫﺴﺘﻢ..ﻫﻨﻮﺯ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﻴﺸﻪ...ﺣﺲ ﻋﺠﻴﺒﯽ ﺩﺍﺭﻡ...ﺣﺲ ﺯﻳﺒﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﺪﻥ...9 ﻣﺎه ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﻡ ﺗﻤﻮﻡ ﺷﺪ و ﭘﺴﺮﮐﻢ ﺑﺪﻧﻴﺎ ﺍﻭﻣﺪ...ﺧﺪﺍﻳﺎﺍﺍﺍﺍﺍ...ﺍﯼ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻢ...ﺁﺭﺯﻭﯼ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﻣﺎﺩﺭ ﺷﺪﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﮐﻦ....   ﭘﺴﺮﻡ...ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﻧﺎﺯ و ﻇﺮﻳﻒ و ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﺧﺪﺍﮔﺎﻩ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺷﮑﻬﺎﻡ ﺟﺎﺭﯼ ﻣﻴﺸﻪ...ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎﻟﻢ و ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﯽ..  

ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺷﮕﻠﻢ...ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺑﻪ ﺭﻭﺯ ﻣﻮﻋﻮﺩ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻣﻴﺸﻴﻢ...ﻓﻘﻂ 1 ﺭﻭﺯ ﻣﻮﻧﺪﻩ!...ﻧﻤﯽ ﺩﻭﻧﯽ ﭼﻘﺪﺭ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ..ﺣﺲ ﻏﺮﺑﻴﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ..ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺁﺭﺯﻭﻡ ﻣﻴﺮﺳﻢ و ﺭﻭﯼ ﻣﺎﻩ ﺗﻮ ﻣﻴﺒﻴﻨﻢ..ﺍﺯ ﻳﻪ ﻃﺮﻑ ﺩﻳﮕﻪ ﺩﻟﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﻟﮕﺪ ﺯﺩﻧﺖ ﺗﻮ ﺩﻟﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺗﻨﮓ ﻣﻴﺸﻪ..ﺍﻼﻥ 9 ﻣﺎﻫﻪ ﮐﻪ ﺷﺐ و ﺭﻭﺯ ﻫﻤﺪﻡ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﯽ..ﺗﻮ ﺧﻮﺷﯽ و ﺳﺨﺘﯽ ، ﺗﻮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﻳﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺟﺪﺍ ﻧﺸﺪﯼ...ﺍﻳﻦ ﻓﻗﻂ ﻣﻴﺘﻮﻧﻪ ﻳﻪ ﻣﻌﺠﺰه ﺑﺎﺷﻪ و ﺗﺠﻠﯽ ﻗﺪﺭﺕ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﻢ..ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺷﮑﺮﺗﺘﺘﺘﺘﺘﺘﺘﺖ...   ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻴﺮﻡ ﻭﺍﺳﻪ ﭼﮑﺎﭖ ﻧﻬﺎﻳﯽ و ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺷﻪ ﻋﺰﻳﺰﻡ...ﺗﺎ ﺩﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻳﮕﻪ ﻣﻴﺎﯼ ﺑﻐﻠﻢ ﮔﻞ ﻣﺎﻣﺎﻥ....   ﺍﻳﻦ ﺷﺎﻳﺪ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻩ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﻪ ﭘﺴﺮﻡ ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻤﺪﻳﮕﻪ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﻣﻴﻨﻮﻳﺴﻴﻢ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﻟﻢ...ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭ...

پسرکم ....صبح جمعه  11 مرداد ماه بود که تصمیم گرفتیم با بابایی و سیاوش(پسر خاله بابایی) و خانومش مرضیه جون واسه ناهار بریم یه سمتی و یه حال و هوایی عوض کنیم و ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ یه جورایی از گرمای بی سابقه امسال تهران فرار کنیم!... به خاطر شرایط من نمیتونستیم جای دوری بریم و تصمیم گرفتیم بریم سمت لواسون و فشم...طرف های ساعت 12 ظهر بود که از خونه راه افتادیم و سر راه بچه ها رو سوار کردیم و رفتیم سمت جاده فشم...بعد از خرید واسه بساط ناهار، تو یه باغ خانوادگی  یه تخت گرفتیم ...جای با صفایی بود و یه نهر آب که انصافا آبه خیلی خنکی داشت از وسطش رد میشد.. بابایی با سیاوش مشغول کباب کردن جوجه ها بودند و منم بد جور هوس کردم برم و پاهامو که...

ﺧﻮﺷﮕﻞ ﻣﺎﻣﺎﻥ..ﺍﺻﻼ ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﻴﺸﻪ ﮐﻪ 34 ﻫﻔﺘﻪ ﮔﺬﺷﺖ و ﻣﻦ و ﺷﻤﺎ ﭼﻪ ﺭﻭﺯﻫﺎ و ﺷﺒﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻧﮕﺬﺭﻭﻧﺪﻳﻢ!...ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻴﺎﯼ ﺑﻐﻠﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺩﻟﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﻟﮕﺪ ﺯﺩﻧﺖ ﺗﻮ ﺷﮑﻤﻪ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﺗﻨﮓ ﻣﻴﺸﻪ...ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺯﺍ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺗﭙﻠﯽ ﺷﺪﻩ و ﻫﻔﺘﻪ 32 ﮐﻪ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﻮﻧﻮﮔﺮﺍﻓﯽ ﺷﻤﺎ 2 ﮐﻴﻠﻮ و ﭘﻮﻧﺼﺪ ﮔﺮﻡ ﻭﺯﻧﺖ ﺑﻮﺩ...ﺍﯼ ﺟﺎﻧﻤﻤﻤﻤﻢ...ﺗﭙﻞ ﺷﺪﻳﺎ....ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺩﮐﺘﺮ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻭﺯﻧﺖ ﺭﺍﺿﯽ ﺑﻮﺩ و ﮔﻔﺖ ﺭﺷﺪﺕ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺑﻪ...ﺧﺐ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺷﮑﺮﺭﺭﺭﺭ....ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﺎ ﭘﺎﻳﺎﻥ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭﯼ ﻣﻦ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﻡ و ﺗﺴﺖ NST ﺑﺪﻡ ﮐﻪ ﻫﻤﻮﻥ ﺗﺴﺖ ﺿﺮﺑﺎﻥ ﻗﻠﺐ ﺷﻤﺎﺳﺖ...ﻭﺍﺳﻪ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﯽ ﻟﺬﺕ ﺑﺨﺸﻪ ﭼﻮﻥ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﻗﻠﺐ ﮐﻮﭼﻴﮑﺖ ﮔﻮﺵ ﻣﻴﺪﻡ و ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺭﻭ ﺑﻬﻢ ﻫﺪﻳﻪ ﻣﻴﺪﯼ...ﺍﻣﻴﺪﻭﺍﺭﻡ ﺳﺎﻟﻴﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﻗﻠﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ ﺑﺰﻧﻪ و ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺳﺎﻟﻢ و ﺳﻼﻣﺖ ﺑﺎﺷﯽ ﭘﺴﺮﮐﻢ...آمین ...

ﭘﺴﺮ ﻗﺸﻨﮕﻢ...ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺍﺭﻡ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﻭ ﻣﯽ ﻧﻮﻳﺴﻢ ﺷﻤﺎ ﺩﺍﺭﯼ ﻟﻄﻒ ﻣﻴﮑﻨﯽ و ﺗﻮ ﺷﮑﻤﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ﻣﻮﺝ ﻣﮑﺰﻳﮑﯽ ﻣﻴﺮﯼ!... ﺍﻟﻬﯽ ﻗﺮﺑﻮﻧﺖ ﺑﺮﻩ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﻣﺜﻠﻪ ﻣﻦ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﯼ... ﺧﻴﻠﯽ ﻭﻗﺘﻪ ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﺕ ﻳﻪ ﻭﺑﻼﮒ ﺑﺴﺎﺯﻡ ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻳﻪ ﺷﺎﺯﺩﻩ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻴﺎﺭ ﺷﺪی ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﻴﺎﯼ و ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﻴﺮﻳﻨﻤﻮﻥ ﺭﻭ ﺑﺨﻮﻧﯽ...ﺩﻳﺸﺐ ﺣﺪﻭﺩ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎﯼ 2 ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻳﻬﻮ ﺯﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﺕ ﻭﺑﻼﮒ ﺳﺎﺧﺘﻢ..ﺧﻴﻠﯽ ﺫﻭﻕ ﺩﺍﺷﺘﻢ و ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﺣﺪﻭﺩ 4 ﺻﺒﺢ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﺭﻭ ﻭﺑﻼﮔﺖ ﮐﺎﺭ ﻣﻴﮑﺮﺩﻡ و ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺑﻮﺩﯼ و ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﮐﻠﻪ ﻣﻠﻖ ﻣﻴﺰﺩﯼ!...ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮﺩﻡ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺑﻢ ﺑﺮﺩ و ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻗﺒﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﻣﻮﺑﺎﻳﻠﻤﻮ ﺩﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﺎﺭﻩ ﻧﻴﻤﻪ ﺗﻤﻮﻡ ﺭﻭ ﺗﻤﻮﻡ ﮐﻨﻢ...ﻭﻟﯽ ﺑﺎﺑﺎﻳﻴﺖ حسابی از دست مامانی شاکی شد!...ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ...

ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ...12 ﻫﻔﺘﻪ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ 9 ﻣﺎﻫﻪ ﺩﻭ ﻧﻔﺮﻩ ﻣﻦ و ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺖ...ﻫﻨﻮﺯ ﻣﻦ ﻫﻴﭽﯽ ﺍﺯ ﻭﻭﻝ ﺯﺩﻥ ﺷﻤﺎ ﺣﺲ ﻧﻤﻴﮑﻨﻢ ﺁﺧﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺧﻴﻠﯽ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﻳﯽ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ....ﺗﻮ ﺍﻳﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻭﺍﺳﻪ ﺳﻮﻧﻮﮔﺮﺍﻓﯽ nt ﺭﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩﻡ و ﺍﻭﻧﺠﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪﻡ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﻳﻪ ﺷﺎﺯﺩﻩ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﻣﻴﺸﻴﻢ...ﺧﻴﻠﯽ ﻫﻴﺠﺎﻥ ﺯﺩﻩ ﺷﺪﻡ..ﺑﺎﺑﺎﻳﯽ ﻫﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﺫﻭﻕ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ...ﻭﻗﺘﯽ ﻋﮑﺲ ﺳﻮﻧﻮ ﺭﻭ ﺩﻳﺪم  ﺑﺎﻭﺭﻡ ﻧﻤﻴﺸﺪ ﺍﻳﻦ ﺗﻮﻳﯽ....ﺧﻴﻠﻴﻴﻴﻴﻴﯽ ﺑﺎﻣﺰﻩ ﺑﻮﺩ...ﺩﻟﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻭﻥ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﺕ ﺿﻌﻒ ﺭﻓﺖ...ﺍﻧﮕﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺑﺎﯼ ﺑﺎﯼ ﻣﻴﮑﺮﺩﯼ و ﻣﻳﮕﻔﺘﯽ: ﻳﻮﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭ   ﻫﻮﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭﻭ...ﻣﻦ ﺍﻳﻨﺟﺎﻡ ﻣﺎﻣﺎﻥ و ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻧﻢ...ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺍﻭﻣﺪﻧﻢ ﺑﺎﺷﻴﺪ....     ...

ﻳﺎﺩﻡ ﻣﻴﺎﺩ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻔﺘﻢ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭﯼ ﺑﺎ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻧﺖ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭﺍﺳﻪ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺳﻮﻧﻮﮔﺮﺍﻓﯽ ﺗﺎ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﭼﻪ ﻭﺿﻌﻴﺘﯽ ﻫﺴﺘﯽ..ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭘﺴﺮ ﮔﻠﻢ ﺑﻬﺖ ﻳﻪ ﻭﻗﺖ ﺑﺮ ﻧﺨﻮﺭﻩ ﻫﺎﺍﺍﺍﺍﺍﺍ.... ﻭﻟﯽ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﻳﻪ ﺩﻭﻧﻪ ﮐﻨﺠﺪ ﻫﻢ ﺍﻭﻧﻤﻮﻗﻊ ﺭﻳﺰ ﺗﺮ ﺑﻮﺩﯼ!...ﺑﻪ ﺍﻼﻥ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﮑﻦ ﻭﺍﺳﻪ ﺧﻮﺩﺕ ﻣﺮﺩﯼ ﺷﺪﯼ و ﻫﯽ ﺗﻮ ﺷﮑﻢ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ﻭﺭﺟﻪ ﻭﻭﺭﺟﻪ ﻣﻴﮑﻨﯽ... ﺧﻼﺻﻬﻬﻬﻬﻪ....ﺷﻤﺎ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﺭﻳﺰ ﺑﻮﺩﯼ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﺳﺘﮕﺎﻩ ﺩﻳﺪﻩ ﻧﺸﺪﯼ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪﯼ ﻣﺎﻣﺎﻧﯽ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﻨﻪ و ﺑﺎﺑﺎ ﺟﻮﻧﺘﻢ ﺧﻴﻠﯽ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ و ﻏﻤﮕﻴﻦ ﮐﺮﺩﯼ...ﭼﻮﻥ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺩﮐﺘﺮ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻣﻤﮑﻨﻪ ﻗﻠﺐ ﺷﻤﺎ ﺗﺸﮑﻴﻞ ﻧﺸﺪﻩ ﺑﺎﺷﻪ!...ﻭﻟﻴﻴﻴﻴﻴﻴﯽ ﺑﻌﺪ ﺩﻭ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻢ ﺍﻓﺘﺨﺎﺭ ﺩﺍﺩﯼ و ﺟﻠﻮی ﺩﻭﺭﺑﻴﻦ ﺧﺎﻧﻮﻡ ﺳﻮﻧﻮﮔﺮﺍﻑ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪﯼ و ﻫﻢ ﺻﺪﺍﯼ ﺿﺮﺑﺎﻥ ﻗﻠﺐ ﮐﻮﭼﻮﮐﻴﺖ ﻫﻤﻪ ﺍﺗﺎﻕ ﺭﻭ ﭘﺮ ﮐﺮﺩ و ﻣﺎ ﺭﻭ ﻏﺮﻕ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﺮﺩﯼ..ﺍﻣﺎ ﻳﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺷﻮﮐﯽ...